Opinie&Analyse

Twee maanden ‘intelligente lockdown’. Hoe hebt u ze beleefd? Gezond gebleven? Inmiddels beginnen er al wat versoepelingen naar ons door te sijpelen. In de woeste dos van uw boffende columnist is dus al een schaar gezet.

Twee maanden na het inzetten van de ‘intelligente lockdown’ lijken we nog lang niet van het vermaledijde coronavirus af te zijn. Geen van de quick fixes waar op gehoopt was levert tot nu toe resultaat op.

Op 22 april zette de gelauwerde regisseur Michael Moore ‘Planet of the Humans’ gratis op YouTube. Half mei is de door hem geproduceerde documentaire al ruim 7,5 miljoen maal bekeken en wordt op de filmplatforms IMDb en RottenTomatoes met een 7 min gewaardeerd. Dat is veel voor film die van fouten en bitter nihilisme aan elkaar hangt.

Het was een rare gewaarwording. Toen ik laatst voor het eerst in de crisis weer vloog, leek dat helemaal niet op vliegen.

Je leest vaak in de media dat farmaceutische bedrijven exorbitant veel marge op geneesmiddelen pakken door bovenop een patent te blijven zitten en een monopolie uit te buiten. Maar door de zoektocht naar en beschikbaarheid van een vaccin eerlijk, efficiënt en tegen een redelijke prijs te laten verlopen, kan dit imago snel weggepoetst worden.

Buiten gaan er mensen nog gewoon naar hun werk. Zo maakt Jurynaidy Reenis gebruik van de 24-uursopvang om haar twee banen in een revalidatiecentrum en de thuiszorg te kunnen doen; dat zie ik in de Volkskrant. Het is een parallelle werkelijkheid, waar ik geen deel van uitmaak. Net als bijna al mijn hoogopgeleide kantoorvrienden zit ik met mijn hele gezin in de veiligthuisbubbel. Ik lees vooral over corona.

Er is in Nederland een tijd geweest dat men de dorpsoudste raadpleegde om te bepalen hoe hoog een binnendijk moest zijn om het risico op overstromingen van huizen en landerijen te beperken. Die oudere man kon zich herinneren dat tijdens een overstroming in zijn jeugd alle koebeesten in de stal van boer zo-en-zo tot hun knieën in het  water stonden. Zo had men tenminste een idee hoe hoog de nieuwe dijk moest zijn om een herhaling daarvan te voorkomen.

Vijfenzeventig jaar geleden eindigde de Tweede Wereldoorlog. Dat was wel een vierinkje waard geweest, ware het niet dat de planeet nu quasi een Derde uitvecht tegen een virus.

Even leek het virus een grote gelijkmaker. Arm en rijk, machtig en onmachtig, wit en zwart, man en vrouw, waar ook ter wereld, iedereen kon erdoor worden geraakt. Hoe verschrikkelijk ook – dat zou, met een raar woord, tenminste eerlijk zijn geweest.

Terwijl het aantal besmettingen exponentieel blijft groeien, wordt de pandemie een spiegelpaleis waarin iedereen zijn eigen bestaande morele voorkeuren terugziet. Was je al tegen vlees eten, dan ligt daar de oorzaak van de crisis. Was je al tegen mondialisering, dan moeten de grenzen dicht. Vertrouwde je je medemens al niet, dan zullen alleen harde maatregelen hem in toom houden. Interessante debatten, maar first things first.