Biomassa is de laatste tijd uitgegroeid tot de meest controversiële hernieuwbare energiebron. Voor de een is het een schaamlap die alleen boekhoudkundig klimaatneutraal is, terwijl het voor de ander de hoeksteen van de hernieuwbare energiedoelen is en op termijn onmisbaar voor negatieve emissies. Deze maand kwam het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) na 10 maanden onderzoek en vooral veel overleg met 150 deskundigen en belanghebbenden met het rapport ‘De beschikbaarheid van duurzame biomassa en de toepassingsmogelijkheden daarvan in Nederland’. Waren de deelnemers het ergens over eens?

Het reviseren van de accu’s van elektrische fietsen. Het klinkt als een logische ontwikkeling en is sterk in opkomst, zeker nu er steeds meer wat oudere e-fietsen op de markt komen. Maar is het reviseren van deze accu’s wel zo’n goed idee, of kunnen we gewoon beter een nieuwe accu op de fiets zetten?

Op plekken waar zoet en zout water bij elkaar komen kun je elektriciteit opwekken uit de zoutgradiënt. Deze zogeheten blauwe energie is een veelbelovende duurzame technologie. Wereldwijd zouden we hiermee aan 10-15 % van de huidige elektriciteitsvraag kunnen voldoen. En dankzij de continue toevoer van zoet rivierwater naar de zoute zeeën, kan blauwe energie een grote bijdrage leveren aan de netstabiliteit. Wat moet er nog gebeuren voor het zover is?

De verwachtingen voor waterstof als vervanging van aardgas in de gebouwde omgeving zijn vaak te hooggespannen. Vanuit een macroperspectief op waterstof komt woningverwarming pas als laatste aan de beurt, na industrie en transport. Het is daarom de vraag of er voor 2050 genoeg groene waterstof beschikbaar is voor woningen. Maar als je het omdraait en denkt vanuit de woonwijken: hoeveel waterstof zou je dan willen hebben?

Vorige week werd in het Britse parlement gedebatteerd over een opvallend rapport. In ‘Absolute Zero’ ontvouwen onderzoekers van 6 Britse universiteiten een plan om 2050 een economie met nul emissies te hebben. Dat moet volgens hen met stapsgewijze verbeteringen van bestaande technieken, want doorbraken op schaal komen voor 2050 te laat. Geen waterstof en CCS dus.

Vlak voor de kerst werd de Universiteit Maastricht getroffen door een cyberaanval. De ransomware Clop legde bijna alle digitale systemen van de universiteit plat. Om weer toegang te krijgen moest  losgeld betaald worden. Er zijn geen officiële mededelingen over gedaan, maar volgens universiteitsblad Observant is er een betaling van enkele tonnen gedaan. Is dit inderdaad de beste oplossing bij een cyberaanval?

Sinds afgelopen zomer ligt de vergunningsverlening voor projecten die ook maar een minieme hoeveelheid stikstof uitstoten stil. Voor de korte termijn ligt er een ‘Noodwet stikstof’ in de Eerste Kamer. Maar hoe komt op de langere termijn vergunningsverlening weer op gang zonder natuurwaarde aan te tasten?

Datawetenschapper Tias Guns (Vrije Universiteit Brussel) is er van overtuigd: navigatie-apps als Waze en Google Maps zorgen voor meer sluipverkeer op routes die daar niet voor bedoeld zijn en dat is gevaarlijk. Precies in de spits als sluiproutes files vermijden, brengen ouders ook hun kinderen naar school. Krijgen we na vlieg-, vlees- en betonschaamte nu ook sluipweggetjesschaamte? En welke oplossingen zijn denkbaar?